هر آدمی تو زندگی ش بیننده می خواد

"نمایش ترومن" با بازی "جیم کری"، فیلم عجیب و غریبی بود واسه اون سال ها. خیلی دوست داشتنی و متفاوت بود. نگاهی به زندگی همه ی ماها، با همه ی جبر و اختیارش. و اینکه یکی هست که داره میبینه. 

اصلا حالا چرا یهو "ترومن"؟

با دوستی صحبت می کردم. گفت : "هر آدمی تو زندگی ش بیننده میخواد، یکی که بشینه و ناظر همه ی زندگی ت باشه، دروغ هات، صداقت هات، پیشرفتت، شکستت. یکی باید باشه خلاصه. وگرنه همه ی اینا مفهومش رو از دست میده. بودن اون آدم خاص، انگیزه میده بهت که داستان زندگی ت رو بسازی که ببینتت. "

یاد "ترومن" افتادم. فیلمی مال 18 سال پیش. آدمی که وقتی میفهمه همه ی زندگی ش داشته تماشا می شده، به خودش این جرئت رو میده که از این دنیای مجازی بیاد بیرون. با اینکه شاید فرق چندانی هم بین دنیایی که توش زندگی میکرده و واقعیت وجود نداره. همه ش یه جور بوده. ولی بحث اینه که: بیننده داریم تا بیننده!

بعدش یه نگاه به زندگی این روزهامون انداختم. "ترومن" این جرئت رو داشت که از اون زندگی عمومی خارج بشه؛ ولی الان، جرئت انگار متعلق به کسانی یه که زندگی هاشون رو عمومی می کنن. هرچی تعداد اپلیکیشن ها و شبکه های اجتماعی بیشتر میشه، این میل به بیننده داشتن، داره قوی و قوی تر میشه. واقعا دیگه چه تفاوتی می مونه بین اون یک نفر خاص و این همه آدمی که شاید نهایتا صد نفر، اصلا دویست نفرشون رو دیده باشیم؟ 

انگار این زندگی اجتماعی مجازی، به جای اینکه سطح تفکر و دیدمون رو بهتر و گسترده تر کنه، از همه ی ما داره "ترومن"هایی میسازه به شکل "بنجامین باتن". همه ی ما اون در خروجی دنیای "ترومن" رو باز می کنیم. اون برای شناخت خودش، شناخت واقعیت و زندگی، خارج میشه و ماها برای دیده شدن، قدم میذاریم توی این دنیای مجازی و همه ی انتخاب هامون، با علم به اینکه توی یه نمایش داریم زندگی می کنیم، انجام میشه.

واقعا توی این 18 سال، چه اتفاقاتی افتاده که خودخواسته، خودمونو اسیر این مجازی بودن می کنیم؟