چند میگیری درک کنی؟

همه منو آدم درک کننده ای می بینن. مثل اینایی که توی مراسم  ختم "گریه کن" می برن با خودشون، تو هر جمعی هم که یکی سر درددلش باز میشه، اولین آدمی که پیدا می کنه بخواد آوار کنه رو سرش ناله هاش رو، منم. اصلا انگار بقیه هم انتظاری جز این ندارن که سمت من بیان این آدما. 

بعد وقتی همین اتفاق در قبال آدمی میفته که بدون هیچ واسطه ای، آشنا شده و نه از جایی شنیده نه فرصتی برای دیدن همچین اتفاق جالبی نصیبش شده، و انتظار داره که هر کاری می کنه یا هر بدقولی ای یا هر شرایطی، بنده درک کنم و ناراحت نشم و با همون نیش باز برخورد کنم، دیگه میفهمم مشکل از منه. لابد یه چیزی تو حرفام یا کارام، نمادی از یه کارت ویزیته به این مضمون "یونو، فوق تخصص درک کردن از بدو تولد، هر زمان کم آوردید، گند زدید، خرابکاری کردید، یا هر کار غیرمتعارف دیگه، با یونو تماس بگیرید، درکتان می کند"