خلوت های من با خودم هام

مثل فیلمایی که به خاطر موسیقی متنشون معروف شدن، مثل بازی هایی که سوم شخص ن و از بیرون داری نگاهشون می کنی؛ تنهایی هامو دوست دارم به خاطر آهنگایی که توی پس زمینه ش میتونه آزادانه و بدون هدفون پخش بشه، به خاطر نشستن و از بیرون مرور کردن همه ی غم ها و شادی ها و دغدغه ها. به خاطر سر و کله زدن "من"هام با همدیگه. حتی میزگردهاشون واسه اینکه فردامون قراره چطوری بگذره. اینجا خلوت به نظر میاد فقط، وگرنه خیلی هم شلوغ پلوغه و گاهی صدا به صدا نمیرسه.