توهم زایی یا "عجب گوش های قشنگی"

به نظرم مرز بین راست و دروغ، باور خود گوینده ست. وقتی کسی عمدا داره دروغ میگه، احتمالا نمیتونه همه ی جوانب دروغش رو بپوشونه و از یه جایی میشه مچش رو گرفت. ولی وقتی اون آدم، اونقدر این دروغ رو گفته که کم کم، امر بهش مشتبه شده که این اتفاق الکی، واقعا افتاده، و به باور رسیده؛ از اینجا به بعد تقریبا غیرممکنه مچ دروغگویی این آدم رو گرفتن. چون اون اتفاقی که هرگز نیفتاده، با جزئیاتش، برای این آدم به خاطره تبدیل شده.