یونو
دو قدم مانده به همین لحظه، همه چیز را می شد لمس کرد
یونو
دو قدم مانده به همین لحظه، همه چیز را می شد لمس کردبرای خودم... تا یاد بگیرم.. تا یادم بمونه
یک نفر چقددددررر میتونه قوی و با انرژی باشه که تو ده-دوازده سال اخیر، هر بار که میبینمش یا بهش زنگ میزنم و حالش رو میپرسم، بگه: "عالی ام، حرف ندارم، بهتر از این نمیشم"
یه بار بهش گفتم:"مگه میشه همیشه انقدر خوب و عالی بود و هیچ ناراحتی ای نداشت؟"
خندید و گفت:"نه، خیلی وقتا هم هست که منم حال خوبی ندارم، بی حوصله م، به بن بست خوردم، ولی همه ی اینا دلیل نمیشه که وقتی تو زنگ میزنی یا میبینیم همو، اینو بهت منتقل کنم. وقتی تو این شرایط، بهت میگم خوب و عالی ام، از حرفم گاهی خنده م میگیره و حتی حالم بهتر میشه."
و من هنوز و توی هر شرایطی که باشم، وقتی به این دوست فوق العاده زنگ میزنم، امکان نداره از ته دل نخندم و شاد نشم. گاهی اصلا دوز این آدم توی خون من میاد پایین و تا بهش زنگ نزنم حالم عوض نمیشه. شاید از نظر خیلی از دوستان و آدم هایی که منو میشناسن، یونو یه آدم خندون و شاد و پرانرژی یه که همه رو شاد می کنه، ولی حتی خود من هنوز بعد این همه سال دوستی، شاگرد این دوستمم تو انتقال حال خوش.
اینجا مینویسم که یادم بمونه که هر روزم رو با حال خوش شروع کنم. تا یادم بمونه که حتی وقتی حس خوبی ندارم، حال کسی رو خراب نکنم. تا یادم بمونه که قدر این دوستای عالی رو بدونم و همیشه خدا رو شکر کنم به خاطر وجودشون.
مینویسم تا اصل همیشه ی زندگیم یادم بمونه "حال خوش من وقتی یه که حال دنیای اطرافم خوش باشه و چه عالی که من دلیلش بوده باشم"
ممنونم از نظر
والا من که ندیدم ..
شما دیدین بگین
اصولا همه درگیر مشکلاتشون میشن .. و نمی رسن که وبلاگ بنویسن .
بعدم جوی حاکم شده که وبلاگ های خاص مورد توجه قرار میگیرن . مثلا من از تکنولوژی ینویسم هیچ کس نمی تونه من رو بخونه چون زبانم رو متوجه نمیشه . ولی قدیمی ها از هرچه می نوشتی حرفی برای گفتن داشتن ..
هنوزم از رو نوشته های یه وبلاگ میشه فهمید نویسنده ش قدیمی یه یا نه. حال و هوا همونه حتی اگه آدرس عوض شده باشه یا جدید نوشته باشن توش.
نمی نویسه .. قدیمی خیلی وقته قلم رو گذااشته زمین
چون همش یا فیلتر شده یا کتک خورده یا ..
بعدم زندگی .. فشار زندگی آدم رو می بره به یه جهت دیگه و از علایق فاصله می اندازه
ولی خب هستند کسانی که درست و صحیح می نویسند و ادعایی هم ندارن ولی خب کسانی هم هستند می نویسند و پر عقده ان ..
در مورد فشار زندگی کاملا حق با شماست. ولی خوشبختانه من رو به هر سمتی می بره، باز یه راهی باز میشه به سمت علایقم. مطمئنم بقیه هم همینطورن، فقط کافیه بخوان.
خب قدیمی ها دیگه نیستند ..
متاسفانه دیگه فضا عوض شده ..
الان برای شاخ شدن می نویسن نه صرفا علاقه برای وبلاگ نوشتن ..
و همین شده که داریم به مرگ وبلاگ های فارسی می رسیم ..
من زیاد وبلاگ نمیخونم، یعنی فرصتش نیست، اگه هم بخونم فقط وبلاگ دوستان قدیمی رو. یکی هم باشه می ارزه. حتی اگه سالی ماهی یه پست کوتاهی.
عموما شب نویس ها بهتر بودن.
دوازده سال پیش که شب نویس ها عالی بودن
یعنی من شب ها وبلاگ ها رو چک می کردم چون وبلاگ نویس های قدری هم داشتیم.
ولی الان هیچ کسی نمونده .. من نوعی هم افت کردم تو نوشتن و دیگه علاقه ای ندارم و وبم جهت گرفته به شکایت ..
وگرنه می شد خوب هم نوشت
هنوز هم داریم. قدیمی ها هنوز هم مینویسن گاهی. شاید کمتر. میشه گذاشت به حساب دغدغه ها و خستگی و کم حرف شدن آدما.
خوب نویس اونه که شکایت رو هم به زبان خوش و خوندنی بنویسه
بعضی ها اینجوری هستند ولی بعضی ها هم نمی تونن این کار رو انجام بدن و متاسفانه میریزن تو نفر بعدی بدون اینکه به عواقبش فکر کنن
من هم خودم خیلی تلاش کردم و شکست خوردم و حال بد داشتم و متاسفانه آدمی نیستم که دیوار داشته باشم
تخلیه میشم متاسفانه .
و عموما سعی می کنم وقت هایی که ناراحتم با کسی صحبت نکنم ولی نمیشه
نظرتون رو هم پاسخ دادم
آره قبول دارم خیلی سخته. خود من همیشه گوش شنوا برای آدم های مختلف بودم و هستم، ولی جز آدمهای معدودی که خودشون از پشت خنده هام، حالم رو میفهمن، بقیه منو آدم خندون و شاد و به قولی "علی بی غم" میشناسن :دی
وبلاگ یونو، دقیقا جایی برای غرزدن های منه.